The city as architecture / Miasto jako architektura

Pierwszym oczywistym pytaniem, które należy postawić, jest to, w jaki sposób możemy spróbować zdefiniować, czym jest miejska jakość. Literatura dotycząca urbanistyki przedstawia jakość miast jako zależną od różnych czynników nie zawsze możliwych do precyzyjnego zidentyfikowania, które – poza tą obiektywną trudnością w ich opisie – prawie nigdy nie są powszechnie uznawane przez większość lub, co gorsza, przez tych, którzy dysponują środkami politycznymi, a tym samym ekonomicznymi, aby móc wpływać na rzeczywistość. W pierwszej i sumarycznej liście cech opisujących ogólną jakość całej przestrzeni miejskiej można by wymienić na przykład jakość powietrza, którym oddychamy, łatwość przemieszczania się, obecność i jakość usług dostępnych dla mieszkańców, takich jak szkoły, szpitale czy miejsca rekreacji, spędzania wolnego czasu i uprawiania sportu, czy też zawsze przywoływane, ale ledwo obecne w naszych aglo- meracjach, prawo do zieleni, do niezabudowanej i naturalnej przestrzeni. Ta cząstkowa lista miejskich wskaźników jakości, najwyraźniej dających się ująć w kategoriach liczbowych lub zapisać w standardach urbanistyki, jest pierwszą, która może dostarczyć ilościowych wskazówek na temat jakości miasta. Praktyka pokazuje jednak, że nie zawsze są one w stanie zagwarantować jakość. Architektury miasta nie można ograniczyć do zakresu liczbowego ani opisać algorytmem, a aksjomaty, które powinny rzą- dzić złożonym systemem architektonicznym, są nieco inne i mają szerszy zakres. Jeśli dodamy piękno do elementów używanych do pomiaru „jakości”, sprawy komplikują się jeszcze bardziej.

The first obvious question that must therefore be asked is how we can try to define what urban quality is. A consolidated urban planning literature places the quality of cities as dependent on various factors which, however, are not always precisely identifiable and which, in addition to this objective difficulty in describing them – always admitting that it is possible to decide what they should be – are almost never shared by majority or, worse, by those who have the political and therefore economic means to be able to intervene on reality. In the first and summary list of characteristics to describe a generic quality of the urban whole, one could mention, for example, the quality of the air one breathes, the ease of mobility, the presence and quality of services available to citizens, such as schools, hospitals or places for recreation, free time and sport, or the always mentioned, but barely present in our conurbations, the right to greenery, to unbuilt and natural space. This partial list of urban quality indicators, apparently quantifiable in numerical terms, or transcribed into urban planning standards, is the first that can give quantitative indications on the quality of a city. However, practice has amply demonstrated that they cannot always guarantee quality. The architecture of the city cannot be restricted within a numerological scope or describable with an algorithm, but the axioms that should govern a complex architectural system are other and broader in scope. If we add beauty to the elements used to measure 'quality', things become even more complicated.